Suv chiqarsa ekinzorlar va bog’-rog’lar barpo etsa bo’ladigan erlar ko’p ekanligini e’tiborga olgan holda bir emas, balki ikki ariq qazildi. Yangi qazilgan ariqlar qazuviga bosh bo’lgan Shomurod inoq va uning qaramog’idagi qaradoshli (yomut qabilasining bir tarmog’i) turkman askarlari qatnashgani uchun yangi ariqqa “Sipohi ariq” deb nom berildi. Muhammad Amin inoq ariq yaqinidan o’g’li Abdullaga 20 ming tanob yaxshi er ajratdi va bir qism erlarni sipohiylarga in’om qildi. Ko’hna Urganchning ob-havosi yoqqanligi bois to’ram o’zi uchun Sipohi ariq yaqinida katta bog’ barpo ettirgan, hozirgi kunlarimizda ushbu ariqqa Ko’hna Urganch aholisi Xon yop deb nom bergan.

1847-1848 yillarda Muhammad Aminxon Xiva shahri yaqinidagi Rofanik, Soyot, Gullanbog’, Oqmachit, Angariq, Shohobod, Oqyop, Zey qishloqlarida yangi hovli-bog’lar barpo etdi. Xon bu xayrli ishlarni amalga oshirish bilan birga o’z mulki xolisini ham ko’paytirib olgan. Ushbu hovlilarda 286 qul ishlatilgan. Xonning barcha qullari soni esa 1500 nafardan ortiq bo’lgan. Bog’lar va dalalardan olinadigan hosil xon omboriga tushirilgan hamda ularni sotish uchun imtiyozli sharoitlar yaratilgan. Xon erlaridagi mo’l hosil bergan har xil donli ekinlar, chunonchi, bug’doy, tariq, kunjut, jo’xori va shu kabilar Xiva xonligiga g’alla sotib olmoq uchun turli joylardan kelgan turkmanlarga ancha yuqori bahoda sotilardi. G’alla sotib oluvchilar kelganda, o’zining butun g’allalarini istagan bahoda pullab olish uchun, xon butun xivaliklarga o’lim tahdidini solib, g’alla sotishni man etadi va bu bilan o’z g’allasining narxini oshiradi”. 1846 yilda Muhammad Aminxon omborlariga 112019 botmon va 1850 yilda 102557 botmon g’alla topshirilgan. Holbuki, ushbu don-dunning barchasi xon oilasi ehtiyoji uchun, emas balki aksariyati daromad olish maqsadida bozorlarda sotilardi.

Xiva xonligi taxtiga o’tirgach, Muhammad Amin o’z amaldorlari tarkibida katta o’zgarishlar qilmadi, faqat devonbegi Erniyoz Mahram o’rniga Bekniyoz Mahramni tayinladi. Muhammad Aminxon davrida ruslarning xonlik atrofidagi erlarni o’rganishga e’tibori yanada ortdi. Ruslarning 1839-1840 yillarda Xiva xonligiga qilgan harbiy safari haqida ma’lumotlarni to’plagan M.I.Ivanin 1846 yilda Mang’ishloq, Orol dengizi va Sirdaryo atroflarini tekshirishga kirishdi. Natijada Xorazm vohasi va Orol bo’yi hududlari topografik xaritasi tayyorlandi. To’plangan materiallar asosida M.I.Ivanin “Xiva va Amudaryo”, “Amudaryoning eski o’zani haqida” nomli kattagina maqolalar ham yozgan, ularda bir vaqtlar Amudaryoning Kaspiy dengiziga qarab oqqan o’zani to’g’risida batafsil ma’lumot berishga harakat qilingan.

1847 yilda ruslar Sirdaryoning Orolga quyadigan joyidan 90 km. masofada Raim (hozirgi Aralsk) harbiy istehkomini barpo etdilar. XIX asrning II yarmidan boshlab Xivadan Rossiyaga chiqarib sotilayotgan mahsulotlar orasida paxta va paxtadan tayyorlangan gazlamalar va kalavalarga talab ortib boradi. Shu jihatdan Xiva xonligi Markaziy Osiyo xonliklari qatorida Rossiya hukumatining e’tiborini o’ziga ko’proq jalb qila boshladi.

Xiva xonligida davlat hokimiyatining markazilashuvi va tovar pul munosabatlarining rivojlana borishi mamlakatda qishloq xo’jaligi hamda bog’dorchilikka ham alohida e’tibor qilish imkoniyatini vujudga keltirdi. XIX asr o’rtalarida Xiva xonligida jami sug’oriladigan maydon 320 ming desyatinani tashkil etgan bo’lib, ana shu maydonning yarmidan ko’prog’iga bug’doy, jo’xori qolgan qismiga arpa, sholi, kunji va boshqa poliz ekinlari ekilgan. Qishloq xo’jaligida mo’l hosil etishtirilgan. Rossiya bilan iqtisodiy munosabatlar yo’lga qo’yilgandan keyin paxta ekiladigan maydon don ekiladigan maydonlar hisobiga kengayib bordi. Xiva xonlari bog’dorchilikka ham alohida e’tibor berdilar. Ayniqsa, Muhammad Rahimxon, Olloqulixon va ulardan keyingi o’tgan xonlar davrida Xiva, Yangi Urganch, Manoq, Hazorasp va boshqa qal’alarning atroflarida ko’plab mevazor bog’lar hamda manzarali daraxtlarga burkangan xiyobonlar barpo etildi. Faqat Xiva shahrining atrofi har biri 6-10 gektar maydoni o’z ichiga olgan Rofanik bog’i, Nurullaboy bog’i, Nurullabek bog’i, Angarik bog’i, Soyot bog’i, Gullan bog’i, Oq masjid bog’i, Chanashik bog’i, Bog’i shamol, Qibla toza bog’ kabi mevazor bog’lar va oromgohlar bilan o’rab olingan edi. Bu bog’lar xonga, uning qarindosh-urug’lariga va saroy amaldorlariga qarashli edi. Har bir mulkdorlarning hovlisi atrofida ana shunday bog’lar barpo etish odat tusiga kirdi. Mevazor bog’lar mulkdorlar uchun eng muhim daromad manbai ham edi. O’sha bog’larda Xorazmning shirin-shakar mevalarining hamma turlaridan bo’lgan, ayniqsa, Hazorasp olmasi, Xiva anori va uzumlari, Urganch nashvotisi, Yangibozor anjirlari, Qo’shko’pir va G’oziobodning nuqul o’riklari o’zining shirin-shakarligi bilan xorijiy davlatlarda ham mashhur bo’lgan. Serfayz bog’lar va yam-yashil daraxtlar butun Xorazmga, xususan, Xivaga alohida ko’rkamlik baxsh etgan. O’sha davrda Xorazm va Xivaga tashrif buyurgan xorijlik mehmonlar Xiva bog’lari va oromgohlarini nihoyatda serfayzligini ko’rib hayratda qolganlar.

Muhammad Aminxon davrida Xiva shahri bozorlari gavjum bo’lib, sotilayotgan hunarmandchilik mollari va oziq-ovqat mahsulotlari nisbatan arzon bo’lganligi qayd etiladi. 1848 yilda Xivada bo’lgan rus savdogari Abrosimov shunday ma’lumotlarni qoldirgan: “Xivaning bozorlarida hamma narsa Rossiya bozorlariga qaraganda arzon narxlarda sotiladi. Masalan, bir qadoq qo’y go’shti 5 tiyin, oq baliq 2-3 tiyin. Bir odamga bir kunga etadigan katta cho’rak non 5 tiyin turadi. Bir botmon (16 kg.) bug’doyning narxi 80 tiyin, shuncha gurunchning bahosi 1 so’m - 1 so’m 20 tiyin”. Shu davrda taxminan 4-8 so’mga tuya, 8-10 so’mga bir botmon temir, 3-4 so’mga bir botmon paxta ham olish mumkin edi. Xiva solnomalarida 1852-1853 yillarda Xivadan Rossiyaga 252 tuyada turli xildagi tovarlar yuborilganligi haqida ma’lumotlar bor. Hatto Xiva savdogarlari Rossiyadagi savdo yarmarkalarida ham o’z mahsulotlari bilan faol ishtirok etganlar. Rossiyadan Xivaga metall, to’qimachilik mahsulotlari, baliq elimi, turli bo’yoqlar, mo’yna terilar, qurol-aslahalar va boshqa tovarlar keltirilib sotilgan.

Muhammad Aminxon davrida Marv va Seraxs qal’lalari atrofidagi taka, sariq va yovmut kabi turkman qabilalarining qo’zg’olonlari kuchaydi. Qo’zg’olonchilar xon yuborgan soliq yig’uvchi amaldorlarni qatl qildilar. Natijada bir necha bor qo’shin tortib, turkmanlar ovullarini vayronaga aylantirdi. 1854 yildagi shiddatli janglardan so’ng Marv qal’asi yakson qilindi. Muhammad Aminxon davlat ishlaridan chalg’iganda shahar obodonchiligi ustida ko’p qayg’urib o’z nomiga bir madrasa va minora qurdirdi. Xiva shahrida 64 ta madrasa mavjud bo’lib, shular ichida eng yirigi va chiroylisi Xiva xoni Muhammad Aminxon tomonidan qurilgan madrasa hisoblanadi.

Madrasa Ichan qal’aning g’arbiy qismida joylashgan bo’lib, shaharning bosh darvozasi Ota darvozadan kirib kelganda, o’ng tomonda joylashgan. Bu me’morchilik obidasi o’z davriga xos uslubda eng katta va hashamatli qilib qurilgan. Madrasa pishiq g’ishtdan qurilib, uning devorlarini qalinligi 1,5 metrga etadi. Madrasa 2 qavatli, 130 hujradan iborat bo’lib, tarixiy ma’lumotlarga asosan unda bir vaqtning o’zida 260 nafar talaba tahsil olgan.

Madrasa va minora qurilishi tarixini tarixchi olimlar quyidagicha yoritadilar. “Madaminxon xonligining to’rtinchi yilida Arkning qibla tomonida bir madrasa va minora qurilishini boshlatdi. Uning qurilishini Bekniyoz devonga buyurdi. Bekniyoz devonbegi qurilishni boshlab, uning ustida Muhammad Karim devonni qo’ydi. Muhammad Karim Xorazmning mashhur ustalarini topib, ishga mashg’ul bo’ldi. Xonning amri bilan Angarikda qum etagida bir hovli va bog’ qurilishi ham boshlab yuborildi va unga Abdulla Qushbegi tomonidan Ismoil devon ibn Odina devon bosh qilib qo’yildi. 1851 yilda Muhammad Aminxon madrasasini qurish uchun tanlov e’lon qilindi va ustaboshi Abdulla “jin” chizgan loyiha xonga manzur bo’ldi. Madrasa uch yildan keyin bitdi. Xon xushhol bo’lib Bekniyoz devonbegiga katta to’y va shohona ziyofat anjomini tayyorlatdi. To’yga kelgan xonning og’a-ini va yaqinlariga zarbof to’nlar kiygizildi, bedov otlar hadya qilindi. To’yda ishtirok qilgan hamma in’om olmasdan qolmadilar. Madrasaning binosiga zamon shoirlari tarixlar aytib, xondan in’omlar oldilar. Madrasa peshtog’ida bir minora qurilishi boshlangan ediki, hali bitmagan minorani shoirlar “Falak ayvoniga qo’yilgan ustundek” deb ta’rifladilar.

Madrasaning peshtoqiga chiroyli koshin taxtalar o’rnatildi va ularga nasta’liq xatida quyidagi so’zlar yozib qo’yildi:

“Kad vasallohu taolo ba ixtitom binoi qazo al madrasai muqaddasa ul tohi xayrul madoris fil olam biamri sultonuzzamon Abul G’oziy Muhammad Amin Bahodirxon ibn Olloqulixon Navvarollohi marqadihi 1270”.

Tarjimasi: “Olloh taoloning inoyati bilan zamon sultoni Abulg’oziy Muhammad Aminxon ibn Olloqulixon (uning qabri nurli bo’lsin)ning amriga binoan ushbu muqaddas madrasa yaxshiliklar maskani bo’lsin deya bino etildi”. Hijriy sana 1270 (milodiy 1854 yil).

Madrasa me’moriy jihatdan boshqa shu kabi binolarga o’xshash, bino simmetrik tarzda, ikki qavatli qilib qurilgan, tarhi to’g’ri burchakli, hovlili. Peshtoqning ikki yoniga an’anaviy guldasta-minoralar ishlangan. Bosh tarzini besh gumbazli miyonsaroy, masjid, darsxona va qo’shimcha xonalar egallagan. Hovlining ikki yonida kichik peshtoqlar bor. Birinchi qavatdagi hujralar yotoqxona va yordamchi xonalar sifatida xizmat qiladi, ikkinchi qavatdagi ravoqli peshayvon binoga fayz bag’ishlagan. Ichkari hovlida to’rtta kichik peshtoqlar ham mavjud bo’lib, ularda “suls” xatlari bitilgan koshinlar, bezaklar ham mavjud. Derazalarda ganchdan ishlangan panjaralar qurilgan. Pastida devor va tsokol orasiga nam o’tkazmaydigan qatlam (gidroizalatsiya)-tosh belbog’ (poyas)ni balandligi 68 sm qilib qo’yilgan. Madrasani o’lchamlari quyidagicha:

Umumiy o’lchami-71,7 x 60,0 metr
Ichkari hovli-38,0 x 38,0 metr
Peshtoq o’lchami-25 metr balandlikda qurilgan.

“Madaminxon madrasasi - deb yozadi 1863 yilda Xivaga kelgan sayyoh A.Vamberi - karvonsaroy tipida qurilgan bo’lib, yonidagi minorasi xonning halokati tufayli bitmay qolgan”.

Madrasa uchun ma’lum miqdorda vaqf eri ajratilgan. Bu er 32525 tanob bo’lib, unda o’stirilgan va yig’ilgan hosil bilan o’quvchilar (talabalar) shug’ullanishgan. Bu berilgan vaqf eridan yiliga 12000 Xiva botmoni miqdorida (botmon-20 kg) bug’doy va 5000 tillo pul daromad qilingan.

Hujralarda 2-3 talaba yashagan, barcha hujra eshiklari hovliga qarab solingan va har bir hujrada o’choq o’rnatilgan. Madrasada diniy va dunyoviy ilm berilgan, ayni paytda ko’ngilochar o’yinlar, shuningdek ashula aytish man qilingan. Madrasada o’qish muddati chegaralanmagan bo’lib, ayrim talabalar bir kursda 3-4 yil, hatto 8-10 yillab o’qishgan. Madrasada ta’lim 3-bosqichda olib borilgan,

1. Boshlang’ich “adno”
2. O’rta “avsat”
3. Yuqori “a’lo” guruhlarida.

Boshlang’ich bosqichda arab grammatikasi, mantiq, shariat qonunlari, diniy urf-odatlar, arab va fors tilidagi adabiyotlar o’rgatilgan. Qolgan ikki bosqich davomida talabalar “tahsib” (mantiq), ilohiyot, huquqshunoslik va boshqa fanlarni qunt bilan o’rganishgan. Madrasaga o’n besh yoshga to’lgan har bir musulmon farzandi, savodi va iqtidori inobatga olingan holda qabul qilinardi. Ularni mulla yoki tolibul ilm deb ataganlar. Madrasani bitkazgan talabalar orasidan shoirlar, muarrixlar, hattotlar, olim va fuzalo kishilar etishib chiqqan. Madrasada katta kutubxona va musulmon Oliy Sud boshqaruvi joylashgan.

Muhammad Aminxon minorasi: Ma’lumki minoralar, Islom dini yurtimizga tarqalishi bilan bog’liq ravishda qurilgandir. Har bir masjid yoki madrasa yonida albatta minora qurilib, undan musulmonlarni ibodatga chorlash uchun foydalanilgan. Keyinchalik esa shaharlarni bezagi va hukmdorlarni kuch-qudratini namoyishi sifatida ham qurilgan. Shuning uchun Sharq shaharlaridagi ko’hna obidalarni minoralarsiz tasavvur etib bo’lmaydi. Agar Xivaning jahonga mashhur o’nlab me’moriy obidalar tizmasidan minoralarini olib tashlasak, shahar qiyofasi g’arib va ko’rimsiz bo’lib qolardi. Tarixiy manbalarning guvohlik berishicha, asrimiz boshlarida Xivadagi har bir masjid va madrasa yaqinida minora bo’lgan. Xivada qurilgan mashhur minoralardan biri nihoyasiga etkazilmagan Muhammad Aminxon minorasidir.

Minora hozirgi paytda kesik konus shaklida bo’lib hozirni o’zida ham haybatli ko’rinishga ega. Dinamik qisqarishiga qarab xulosa qilinadigan bo’lsa, bitganidan so’ng uning balandligi 100 metrga yaqin bo’lib Markaziy Osiyoda eng katta va baland minora bo’lishi mumkin edi. Minoraga tushgan insolyatsiya (quyosh nurlarini tushushi va sinishi)ga qaraydigan bo’lsak minoradagi koshinlarning rangi o’zgarmaydi. Chunki quyosh nuri har qanday jismni rangini o’zgartiradi, ya’ni oqartiradi yoki ochiq tusga kirgizadi. Bu holat minorada sezilmaydi. Mana qancha vaqt o’tgan bo’lsa ham xuddi yangi qurilganday saqlanib turibdi. Memorchilikda ko’k, yashil, niliy ranglar “sovuq tonlar” deyiladi. Bu erda ko’proq oq ranglardan foydalanilsa ham, xuddi “issiq” gammalardagidek yasalgan va ishlatilgan. Koshinlarda qizg’ish ranglardan ham foydalanilgan, bu deyarli sezilmaydi. Bunda yaxlitlik, uyg’unlik saqlangan. Minorada asosan geometrik naqshlar (gireh) ko’p qo’llanilgan minoraga ikkinchi qavatdan ko’tarilish mumkin, ya’ni minoraga yog’och zinapoya orqali chiqiladi. Bu yog’och zinapoya ta’mirlanib turilgan. Minora 1853 yilda Muhammad Aminxon tomonidan qurila boshlangan va 1855 yil Shimoliy Eronga yurish paytida xonning o’ldirilishi va Abdullaxonning taxtga o’tirishi bilan qurilish ishlari to’xtab qolgan. Minoraning ustki qismidan tushib ketgan koshindagi yozuvlar Xivaning 2500 yillik to’yi arafasida 1997 yilda “Hayot” hissadorlik jamiyati quruvchilari tomonidan qayta ta’mirdan chiqarildi. Ogahiy tomonidan forsiy tilda bitilgan yozuv asliga keltirildi. Harflarni ta’mirchi usta Rustam Tohirov qayta tiklagan, uning matni quyidagicha:

“Inson ko’nglini xursand qiladigan minorai oliy bunyod etildi. Uning monandini hali falak ko’zi ko’rmagan edi. Shoni olamning amirlari bilan bo’ldi. U tomoni ayb va nuqsonlardan pok. Agar odil ko’z bilan qaralsa savr daraxti xuddi xashakka o’xshab qoladi. Tubo daraxtidan ham dil ochadiganroq bo’ldi. Uning chiroyli ko’rinishi er yuzini va osmonni xuddi jannatga o’xshatib yubordi. Osmonning garduniga bir ustun ediki, uning vasfiga aql-idrok kamlik qiladi. Shu sababdin Ogahiy uning qurilish yilini yozdi. Intixosi yo’q falak ustuni 1271-hijriy, 1855 milodiy yilda qurildi”.

Minora qurilishi to’g’risida Mulla Olim Maxdum Hoji “Turkiston tarixi” asarida shunday yozadi: Madrasa qurib bitkazilgach, xon farmoni bilan madrasa yaqinida eng baland minora qurishga farmon berilgan. Minora qurilishi davom qilayotgan davrda (1855 yil), Muhammad Aminxon Eron ustiga yurish qiladi va shahid bo’ladi, natijada u boshlagan minora bitmay qoladi.

Aslida voqea bunday bo’lgan edi: Muhammad Aminxon 1271 sanai hijriyda Jumadul oxir oyida dushanba kuni Saraxsga tobe Qonlitepa mavzesida qatl qilindi. Qariyib o’ttiz besh yoshida turkmanlar boshini kesib olib, kuloh va toji va boshqa asboblari bilan o’n beshinchi kuni Tehronga, shoh xuzuriga olib bordilar. Lekin Nasriddinshohga turkmanlarning bu ishi xush kelmadi. Zeroki, xukmdori Xivaq va xonzodai Xorazm ota-bobolaridin buyon xizmatkorni shohona eroniya va parvardan odobi islomiya va muntasiba mavlai Hanifai Ahmadiya, mutakallida manfai Muhammadiyadur, deb chandonpisand va morzoyi xotira bo’lmay shoh amri bilan Tehronda darvozai davlat maqbarasida baland gumbazi oliy bino qildirib, xonning boshi bilan boshqa akotiru a’yonlarni dafn qildirib, arvohlarga tilovati qur’on va at’om fuqaro va miskinon qildirdi.

Xorazmshohning boshi hozir Tehronda
Tanasi esa Saraxsda nolon yotibdi.

Qonlitepa hodisasi shul tariqadurkim, Muhammad Aminxonning har yili g’orat va chopovul qilmog’idin Saraxs va Marv turkmanlari Saraxs va eroniylar xonga hujum qilib, Qonlitepaga chiqdilar. Ibtido Qurbonqulli nom eroniy qilich yalong’ochlar, xonniy boshidin chopdi. Xon mani rofiz sharoratidin xalos qilinglar deb atbo’laridin ionat tilasa xam, olar o’z boshi ilan ovora bo’lib xonga iltifot qilmadilar. Xon xasmlariga man xon hazrat va parvardan izzat, mani o’ldurmay shohiy Eron huzuriga etkurungiz deb yalunsa ham hech kim so’ziga quloq solmay xonning boshini kesmokda oralarida nizo bo’lib, o’n ikki odam maqtul bo’ldi. Oxiri Sihat Niyozxon bin O’rozxon Saraxsiy xonning boshini kesib, asbobu ashyolarini g’orat qildilar. Vuzaro va umarolaridan 14 amakivachchalaridin xammasi bo’lib 32 kishi maqtul bo’ldi. Xorazm qozisi Bekchan Devonbegi, Xudoyoriy, Abdulla mahram, Davlatyorbiy, Bekchan sardor, Niyozquli mingboshi, Olloquli yuzboshi, Xaqnazar mingboshi, Davlatniyoz yuz boshi 1000 otliq askar ila ionatga kelgan edi. Bekmurod va va Muhammad Shayx aryobiylar 2000 otliq askar bilan doimo Xurosoni chapovul qilar edi. Ulardan 70 kishi maqtul bo’ldi. Ja’far Oqay xukmdor va Mirahmad Jamshidiy vazir edi, zahimdor va va majrux bo’ldilar.

Bu minora haqida xalq ichida ayrim rivoyatlar ham mavjud: Emishki, Xiva xoni shaharda juda ulkan va baland minora qurishni buyuradi. Uning tepasidan “Buxoroyi azim ko’rinib tursin” deb ko’rsatma bergan. Bundan xabar topgan Buxoro amiri minorani bunyod etayotgan me’mor bilan yashirin reja tuzadiki, unga ko’ra minora bitishi bilan me’mor Buxoroda bundan ham yuksak minora qurishi kerak edi. Amir buning evaziga haddan ziyod tillo va’da qiladi. Xon buni sezib qolib minora bitishi bilanyoq ustani o’ldirishga ahd qiladi. Shu niyatdan ogoh topgan ysta minorani chala qoldirib g’oyib bo’lgan. Shu bois xalq bu hakda “Madaminxon madrasasi bitdi, minorasi bitmadi, Madaminxon murodiga etmadi” deb bayt to’qishgan. Minora shu xolatda ham haybatli va chiroylidir. Unga turli rangdagi koshin qoplamalardan jilo berib ishlangan. Asrimiz boshlarida uni xalqimiz “Ulli minor”, “Ko’k minor” deb ulug’lagan.

Muhammad Aminxonni zamondoshlari shunday ta’riflashgan. Eron shohi tarafidin kelgan elchi Mirzo Rizoqulixon Sheroziy Lalabosh saforatnomasida aytadur: Bu viloyatda jang, janjal, o’g’irlik pul olib inkor qilish yo’q edi. Birov-birov bilan urushmasdi, balki ovozini baland ko’tarmasdi ham. Oliy va past tabaqadan har kim bo’lmasin, arzi bo’lsa hech qanday to’siqsiz Xon xazrat Muhammad Aminxon oldiga bora olardi va arzini ayta olardi. Dunyoviy ish bo’lsa, unga o’zi hukm qilar, shariat ishi bo’lsa, Qozi kalonga buyurardi. Zakotdan boshqa birovning moliga egalik qilmaydi. Zakotni qirq bir qilib oladi, pul muomalalarida zulm o’tkazmaydi. Bu mamlakatda hamma narsa arzon mevalari yaxshi va ko’p qovunlari sozdir, tutlari Shamron tutlaridan shirin, anjiri esa Mozandaron anjiridan soz. Ammo uzumi uncha yaxshi emas. Xonadonlar va anhorlar suvga serob. Xiva xoni o’z mulozimlarini suvu er bilan ta’minlashni o’z bo’yniga olgan. Har kimga bir tanobdan er, safarga chiqqanda bir ot safarda yuk uchun ikkitadan tuya beradi. Shuning uchun uning o’n ming lashkari bundan bexabar (dushman) lar ko’ziga o’ttiz ming bo’lib ko’rinadi va begonalar ko’ngliga vahima soladi. O’rda atrofini kavlab qo’yadilar. Agar kimning oti yoki tuyasi safarda o’lsa uning bahosini oladi. Safardan qaytganlarning har biriga besh tumandan pul in’om qiladi. Har bir odamning oyligi ellik tumandan ortiq bo’lmaydi. Shu tufayli viloyat obod bo’lib xazinasi hech qachon bo’sh bo’lmaydi deb ahloqi xusna va afsofi hamidalarini ham tafsil qildi.

Muhammad Rizo Erniyozbek o’g’li Ogahiy (1809-1874) Muhammad Aminxonga bag’ishlangan “Jomeul-voqeoti sultoniy” asarida shunday ma’lumot beradi: - “Muhammad Aminxon 1855 yilda urushda o’lgandan keyingi voqealar to’g’risida to’xtalib. Ul voqeai hayratangiz va hodisai kulfatomuz vuqu’idin besh-olti kun so’ng Oxal takasidin bir jamoakim, xizmatkorlig’ va hovoxohlik jodasin masluk tutar erdilar, peshbinlik yuzidin ixlosmandlik ayon qilib, izhori xizmat qilmoq uchun podshohi said shahidning va shahzodai mag’furi marhum Muso to’raning humoyun jasadlarini qatlgohlarida muzallat tufrog’idin olib, izzat mahfasig’a soldilar. Abdulla mahram va Erniyoz mahramning dog’i o’liklarin tevalarga yuklab, sur’ati tamom bila Saraxsdan Xorazm jonibig’a tavajjuh ko’rgizdilar. Xivaning Gandimiyon qishlog’idagi Muso to’raning hovlisida xon va shahzodani mayitlarini yuvib, kafanlab ota urug’larini so’nggi oshyoni bo’lmish, qudvatulatqiyo hazrati Sayyidi A’loaddin xo’ja alayhirahmaning javori fayzosorida Imorat mavze’idakim, aboang’an jada xoni, mag’firatpanohning marqadu qabrgohidur, eltib dafn qildilar” bu joy hozirgi kunlarimizda “Sayid Mohiro’yi jahon” majmuasi deb ataladi.

Muhammad Aminxon vafotidan keyingi bir yil ichida taxt tepasiga ikki xon kelib ketdi, faqat taxtga Sayid Muhamadxon (1855-1864) kelgandan keyin yurtda osayishtalik qaror topdi.