Uning bolalik va yoshlik yillari Qiyot qishlog’ida o’tdi va ulg’aygach, Xivadagi madrasalardan birida tahsil ko’rdi va ustozi Sayyid Eshonxo’jadan saboq oldi. Arab, fors, turkiy xalqlar adabiyoti, shuningdek klassik muzika hamda tarix fanini qunt bilan o’rgandi. U mohir hattot bo’lib kufiy, rayhoniy, xatti shikasta kabi xatlarni yaxshi bilgan. Uning otasi Avazbiy 1800 yilda vafot etgach, xon 22 yashar Shermuhammadni saroyga taklif qiladi, uni qazuv, qachuv, (suv xo’jaligi) ishlari bo’yicha kotib, 1812 yilda amakisi Erniyozbek mirob o’lib, xon Munisni mamlakatni bosh mirobi qilib tayinlaydi. She’riyat olamida uning taxallusi Munis bo’lib, lug’aviy ma’nosi “ulfat”, “hamdam”, “do’st” demakdir. Nizomiydan tortib, to o’zi yashagan davrga qadar o’tgan so’z san’atkorlarining ijodi bilan oshno bo’lgan shoir, o’zining “Manga” radifli g’azalida Nizomiy, Xisrav Dehlaviy ijodidan naqadar lazzatlanganligini, Hofiz Sheroziy, Lutfiy asarlari orqali she’riyat bo’stoniga qadam qo’yganini, Firdavsiyning ijod bog’ida orom olganini, Anvariydan nur emib, Sa’diy va Jomiydan cheksiz bahramand bo’lganini, Bedilning ajoyib so’zlaridan fayz topib, nihoyat buyuk Alisher Navoiy va Muhammad Fuzuliyni o’ziga homiy bilganini zo’r mamnuniyat bilan qayd qiladi.

Qilsa hosid dahli bejo so’z aro yo’qtur g’amim,
Kim bu ma’nida Navoiy ruhi homiydur manga.

Shoir Navoiyni homiygina emas, balki o’ziga ustod (pir) deb angladi:

So’z ichra Navoiy jahongirdurur,
Munisga ma’oni yo’lida pirdurur.

Munis tez orada el-yurt hamda Xiva hukmdori Avaz inoq nazariga tushadi. 1804 yilda shoir alifbo sifatida foydalanish uchun “Savodi ta’lim” kitobini yozib tugatadi. Yana shu yili ijodi namunalarini “Munis ul-ushshoq” (“Oshiqlar do’sti”, 1804 yilda) degan nom bilan to’plab, uni 1813 yilda 16 892 misradan iborat katta devonga aylantiradi. Ushbu asarda shoirning g’azallari, muxammaslari, ruboiylari, mustazodlari, tuyuqlari, to’rtlik va maxsus ikkilik baytlari mavjud bo’lib, bulardan tashqari devon oxiriga shoirning 1804 yilda nazm bilan yozib tamomlangan kalligrafiyaga oid “Savodi ta’lim” nomli asari ham ilova qilingan. Ushbu kichik risolada chiroyli xat yozish usullari bayon qilingan. Risola ikki qismdan iborat. Asarning birinchi qismida xat mashq qilishga tayyorgarlik va bu ish uchun kerakli asboblar to’g’risida so’z yuritiladi. Ikkinchi qismida esa, xat mashqi va uning usuli haqida amaliy yo’l bilan ta’lim beriladi. Shoir o’zining ushbu risolasi boshida kishilik jamiyatida yozuvning katta ahamiyatga ega ekanini qayd qilib, shunday bayon qiladi:

So’z mahzanining nishonasi ham,
Ma’ni durining xazonasi ham,
Har so’zki, ko’nguldin o’ldi mavjud,
Xat bo’lmasa bo’lg’ay erdi nobud.

O’ttiz yildan ortiq ijod qilgan adibning ota-bobolaridan meros bo’lib kelayotgan sulolaviy kasb miroblik haqida “Ornalar” nomli risolasi biz uchun nihoyatda qimmatlidir. Ushbu kitob tufayli biz vohada suvchilik kasbi, dehqonchilik tarixi, suv uchun bo’lgan urushlar tarixi bilan bog’liq ijtimoiy siyosiy voqealardan xabardor bo’lamiz.

Xiva xoni Eltuzarxon (1804-1806) Munisga Xorazm tarixini bitishni topshirdi. Munis bu asarga “Firdavs-ul iqbol” (“Baxt bog’i” yoki “Baxt-saodat bog’i”) deb nom qo’ydi. Asar Munis va jiyani Ogahiy qalamiga mansub bo’lib, u afsonaviy rivoyatdan boshlanib, 1825 yilgacha Xorazmda sodir bo’lgan tarixiy voqealarni o’z ichiga oladi. Munis bu asarni yozib tugata olmagan, u qadim zamonlardan boshlab Muhammad Rahimxon (1806-1825) hukmronligining 7-yili, ya’ni 1813 yilgacha bo’lgan voqealarni yozib ulgirgan, 1813 yildan 1825 yilgacha bo’lgan voqelar Ogahiy qalamiga mansub bo’lib hijriy 1255 ( milodiy 1839) yili yozib tugallangan.

Asar Xiva xonligi hududida yashovchi o’zbeklar, turkmanlar, qozoq va qoraqalpoq xalqlari tarixini aks ettiradi. Asarni mukammal nusxasi Munis va Ogahiy qo’lyozmasiga mansub bo’lib 613 bet, asar Samarqand qog’oziga, qora siyoh bilan nastaliq xatida yozilgan.

“Firdavs ul iqbol”ning mzkur nusxasi Rossiya Fanlar Akademiyasining, Sankt-Peterburg bo’limida KP-938 raqami bilan saqlanmokda, uni rus sharqshunosi A.Kun 1874 yilda topshirgan. Asar keyinchalik, 1856 yilda mulla Nurniyoz ibn mulla Muhammadniyoz tomonidan ko’chirilgan. Asarga 1879 yilda Muhammad Rizo oxund ibn Muhammad Karim devon tartib bergan.

Munis bu asarini Eltuzarxon davrida boshlagan, 1806 yilda u o’z asarini Sherg’ozixon davriga etkazganda, Buxoro xoni amir Haydar bilan bo’lgan urushda Eltuzarxon o’ladi, undan keyin u Muhammad Rahim I davrida bu asarni davom qildiradi. U bu davrning 7 yillik tarixini yozib tugatganidan keyin, bu ishni to’xtatib, 1819 yilda u mashhur tarixchi Mirxondning “Ravzat-us-safo” (“Safo bog’i”) asarini o’zbek tiliga tarjima qilishga kirishadi. Bu asarni ham birinchi bo’limini tarjima qilib, ikkinchi bo’limi ustida ishlay boshlaydi, lekin 1829 yilgi Olloqulixonning harbiy yurishi vaqtida vabo kasalligiga chalinib, Ahal-Taka vohasida dunyodan o’tgan. Jasadi Xivaga keltirilib, Eski Qiyot qishlog’idagi Mavlonbobo qabristonida maxsus barpo etilgan maqbaraga dafn qilingan.

O’z davrida Munis turkman shoiri Zeliliy (1800-1853) (Oloqulixon davrida zindonga tashlangan) va qozoqlarning Kichik juzi oqini (baxshi shoiri) Mahambet (1800-1846) (Olloqulixon tomonidan saroyda qabul qilingan, lekin qarashlari to’g’ri kelmagani uchun Xiva xonligidan chiqib ketgan) bilan ham fikr bo’lgan, ularning yuragi qo’ridan otilib chiqayotgan har bir nido yoki ishqiy she’rlarida vatanga va o’z xalqiga muhabbat hissi, o’zi yashagan zamonaga nisbatan norozilik fikrlari olg’a suriladi: – haqsizlik, zulmga qarshi norozilik, adolat, xalqqa muhabbat, saxiylik, vafo, ma’rifatparvarlik, ilm-fanga homiylik, jaholatga qarshi kurash, insoniy fazilatlar ulug’langan. Masalan:

La’nat ul shoirg’akim, hirsu tama’ tahrikidin
Ko’rguzur har siflayu nokasga izhori madh.

Munis Xorazmiy.

Kuch emas izzatni qora er etgan
Kuch emas ulug’likka ko’tarib ketgan.
Hurmat ham, isnod ham ushbu jahonda
Kelar har insonga tutgan yo’lidan…

Zeliliy.

Kimki tug’ulgandan chinakam botir,
G’alaba hamisha unga hamroh, yor.
Dunyo titratmoqqa qudrati qodir,
Ahdiga hamisha qolar vafodor.
Buning aksi bo’lar nomard, nobakor,
Yoli va sag’ridan tanigin faqat
Haqiqiy tulporni – poyi larzonni!
Taxtidan yiqitar har qanday xonni
G’azabga minsa gar butun mamlakat!

Mahambet

Uch xalqning aziz shoirlari qadim Xiva shahrida 1827 yilda she’riyat oqshomida uchrashganlarida “Yanglig’” radifli g’azallari bilan o’zlarining ichki hissiyotlarini qag’ozga tushirganlar.

Dilda ishq borki, ziyo sochurman men sham yanglig’,
Porlabon zulmatga yo’l ochurman men sham yanglig’...

Munis.

Yosh seli va o’t aro qoldi bu xasta yurak,
Furqatingda oxiri o’churman men sham yanglig’...

Zeliliy.

Kunduz tundan siyohroq bo’lur chehrang ko’rmasam,
Qora g’amlar bag’riga ko’churman men sham yanglig’...

Mahambet.

Munisning she’rlar to’plami (devoni) o’zi hayot chog’ida va o’zidan keyin ham xivalik hattotlar tomonidan bir necha bor ko’chirilgan. Shu bilan birga 1875 yilda Xiva toshbosmaxonasida “Savodi ta’lim” risolasi bilan birga bosilgan.

Hozirgi vaqtda qabri Xiva yakinidagi Shayx Mavlon bobo qabristonida bo’lib, maqbarasi avlodlar tomonidan e’zozlanib, 1989, 1999 yillarda ta’mirlandi.